W Zespole Placówek Szkolno-Wychowawczych w Białymstoku działa od 2009 r. 165 BIAŁOSTOCKA DRUŻYNA HARCERSKA WĘDROWNICZA NIEPRZETARTEGO SZLAKU „BIAŁE ŁABĘDZIE” Ze względu na swoją specyfikę drużyna harcerska Białe Łabędzie stanowi środowisko wychowawcze dla naszych uczniów i wychowanków Domu Pomocy Społecznej. Spotyka się w sobotę 2 razy w miesiącu pod kierownictwem pwd,(przewodnik). Iwony Krzykała oraz pomagających jej nauczycieli Marioli Zwolińskiej i Joanny Jurgiel. Drużyna liczy 15 harcerzy. W 2013 roku przeszła pomyślnie próbę wędrowniccą, otrzymała nr i wybrała sobie nazwę  „Białe Łabędzie”. Uczniowie chętnie uczestniczą  w zbiórkach harcerskich. Nie mogą się doczekać kolejnego spotkania. Drużyna ta przyczynia się w znacznym stopniu do rozwijania i realizacji potrzeb ważnych w pracy wychowawczej i ważnych dla każdego człowieka. Te najważniejsze potrzeby to:

•  przynależność grupowa, która wpływa dodatnio na proces wychowawczy gdy pod jej wpływem dziecko staje się członkiem grupy oddziałującej korzystnie na jego zachowanie, pobudza do nawiązywania kontaktów społecznych.
• afiliacji (czyli związków uczuciowych) - wspólne podejmowanie zadań i ich realizacja sprzyja rozwijaniu życzliwości, pomocy innym, nawiązywaniu stosunków koleżeństwa i przyjaźni, a także solidarności grupowej,
• bezpieczeństwa, szczególnie ważna dla młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie oraz fakt równości w grupie wobec Prawa Harcerskiego,
• znaczenia i prestiżu poprzez zdobywanie kolejnych stopni i sprawności harcerskich, odznak, plakietek, noszenie munduru, lilijki, krzyża harcerskiego - co równa się osiągnięciu przez harcerza określonego statutu społecznego, bo przecież osoby wstępujące do ZHP muszą wykazać się określonymi umiejętnościami i wiedzą,
• identyfikacji z bohaterem drużyny, ludźmi, z którymi drużyna współpracuje i utrzymuje ścisły związek,
• szacunku i indywidualizacji, czyli akceptacja wychowanka takim jakim jest, udzielanie mu pomocy i porad, wskazywanie zasad postępowania i zachowania w stosunku do innych kolegów i przełożonych w myśl Prawa Harcerskiego Harcerz jest wiernym przyjacielem i niezawodnym kolegą, a także przyczynianie się do jego indywidualnego rozwoju poprzez system stopni i sprawności harcerskich
• samodzielności, aktywności, rozwoju zainteresowań, poprzez udział w realizacji różnego rodzaju zadań, przedsięwzięć i pracy kół zainteresowań.

W harcerstwie proces rewalidacji sprowadza się do następujących celów:

1. Oddziaływania od wewnątrz grupy,
2. Uruchamiania mechanizmów wpływu grupy na jednostkę i wywoływania określonych zjawisk grupowych i wzajemności oddziaływań,
3. Uruchamiania mechanizmu pełnienia ról społecznych i świadomego udziału w dokonywanej pracy,
4. Kierunkowania potrzeb oraz kształtowania nowych,
5. Wrastanie w kulturę harcerstwa: tradycje, zwyczaje, symbole organizacyjne, przechodzenie przez wszystkie szczeble "kariery" harcerskiej.