C-Eye to innowacyjne urządzenie, które sprawdza się w terapii osób z problemami w komunikowaniu się. Adresaci systemu C-Eye to dzieci i dorośli po urazach czaszkowo-mózgowych, udarach, niedotlenieniu mózgu, osoby w stanie minimalnej świadomości, pacjenci ze schorzeniami neurologicznymi, z mózgowym porażeniem dziecięcym oraz dzieci z zaburzeniami rozwojowymi.

Urządzenie umożliwia nawiązanie komunikacji z pacjentem za pomocą technologii śledzenia wzroku. Moduł neurorehabilitacji uaktywnia funkcje językowe, postrzeganie przestrzeni, pamięć i procesy myślowe. Natomiast moduł komunikacji stymuluje wzrok, wspomagając jednocześnie codzienne funkcjonowanie. System C-Eye wyposażono w multimedia, które stanowią gotowy do pracy materiał diagnostyczno-terapeutyczny. Dodano także możliwość umieszczania własnych treści, aby można było dostosować je do indywidualnych potrzeb użytkowników. Urządzenie nie tylko wspiera komunikację, ale przede wszystkim stymuluje funkcje poznawcze, poprawia koncentrację i koordynację wzrokową. System C-Eye automatycznie gromadzi dane ze wszystkich sesji pacjenta, przedstawia je w postaci zestawień i raportów porównawczych co pozwala śledzić postępy pacjenta w czasie terapii.

Terapia z wykorzystaniem systemu C-Eye jest długotrwała i wymaga systematyczności. 

Dodatkowo w naszej szkole posiadamy program multimedialny eyeLearn do nauki i zabawy dla dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. eyeLearn to atrakcyjne materiały przyciągające uwagę dzieci w postaci ćwiczeń interaktywnych stymulujących funkcje poznawcze oraz komunikacyjne dostosowane do potrzeb i możliwości podopiecznego.

Aby polepszyć funkcjonowanie dziecka w środowisku należy zadbać również o sferę fizyczną. W Zespole dysponujemy również zapleczem rehabilitacyjnym. W zajęciach uczestniczą dzieci z ubytkami funkcji jak również z przewlekłymi stanami chorobowymi tj. MPD, przepuklina oponowo rdzeniowa, autyzm itp. Zajęcia odbywają się indywidualnie z fizjoterapeutą w 45 min jednostkach.

Dysponujemy metodą PNF, czyli proprioceptywnym nerwowo-mięśniowym torowaniem ruchu, bazującym na odtwarzaniu naturalnych ruchów w stawach. Jest to terapia holistyczna, bardzo indywidualna dostosowywana do pacjenta. Wykorzystywana jest głównie w przywracaniu sprawności po urazach, w schorzeniach neurologicznych i ortopedycznych oraz przy wadach postawy. W przypadku dzieci rehabilitacja tą metodą prowadzona jest w celu przywrócenia maksymalnej możliwej sprawności narządów ruchu. Skierowana do dzieci i młodzieży.

Kinesiotaping coraz częściej stosowany podczas terapii z dziećmi, przynosi pozytywne efekty. Używany jako metoda wspomagająca stosuje się podczas aktywizowania danej grupy mięśniowej, lub do obniżenia napięcia mięśniowego. Długotrwałe działanie taśm, oraz różnorodność w kolorystyce i fakturze daje zadawalające efekty terapeutyczne, jak i radość z noszenia przez nasze pociechy.

Terapia manualna. Na podstawie wiedzy z zakresu anatomii, biomechaniki i kinezjologii oddziałujemy na układ mięśniowo-powięziowy dziecka. Używając bezpiecznych i bezbolesnych technik wpływamy na poprawę odżywiania tkanek, a także korekcję danej struktury bądź funkcji.

Jedną z form terapii dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną są zajęcia pozalekcyjne na basenie tzw. hydroterapia.

Celem zajęć jest:

• nauka chodu w wodzie,
• przygotowanie uczniów do nauki pływania na etapie rekreacyjnym,
• nabywanie umiejętności elementarnego pływania,
• wykorzystanie zajęć w wodzie w korygowaniu wad postawy,
• podniesienie sprawności fizycznej i umiejętności ruchowych,
• integracja młodzieży w grupie rówieśniczej,
• zagospodarowanie czasu wolnego.

Ćwiczenia w wodzie:

• wpływają pozytywnie na rozwój psychoruchowy dziecka,
• wyrównują napięcie mięśniowe, co może stanowić profilaktykę skrzywień kręgosłupa,
• zabawy w wodzie stanowią doskonały relaks zarówno fizyczny jak i psychiczny,
• wpływają dodatnio na ogólną odporność organizmu, dzieci są mniej podatne na infekcje i zakażenia,
• stanowią doskonałą gimnastykę mięśni i stawów,
• wzmacniają więzi emocjonalne rodzica bądź opiekuna z dzieckiem,
• woda powoduje, że dziecko czuje się swobodniej niż na lądzie i może się w niej samodzielnie poruszać nie umiejąc nawet chodzić.

Nabyte przez uczniów umiejętności pływania i koordynacji ruchowej znajdują swoje odzwierciedlenie w zawodach sportowych t.j.:

• Zawody Pływackie o Puchar Dyrektora Specjalnego Ośrodka Szkolno – Wychowawczego  w Białymstoku,
• Mityngi Pływackie Olimpiad Specjalnych.

W roku szkolnym 2013/2014 na zajęcia z pływania zapisało się 10 uczniów. Zajęcia odbywają się w każdą środę na basenie przy Domu Pomocy Społecznej w Białymstoku w wymiarze 45 min.  (w ramach zajęć pozalekcyjnych).

Nad organizacją i przebiegiem zajęć czuwają nauczyciele: Dorota Zaniewska, Edyta Zajkowska, Bożena Dąbrowska, Ewa Wnorowska – Kucharska.

Dogoterapia jest naturalną metodą wspomagającą proces terapii a przez to niezwykle skuteczną i wszechstronną, którą można łączyć niemal z każdą inną terapią w celu uzyskania jeszcze większych postępów edukacyjno-terapeutycznych. Obecność psa na zajęciach powoduje, iż uczniowie dłużej i chętniej ćwiczą, a wykonywanie powierzonych im zadań wywołuje wiele radości. Pies potrafi skoncentrować na sobie uwagę, zachęcić do zabawy, uatrakcyjnić długotrwałe, żmudne i trudne zajęcia, przełamać lęk przed kontaktem ze światem zewnętrznym a przez swoją obecność zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i pozwolić stopniowo otwierać się na otaczający świat a także zwiększać wiarę we własne siły. Obecność psa daje możliwość okazania uczuć a tym samym ułatwia przejście przez samotność czy chorobę. Dodatkowo szeroko stymuluje ruch i aktywność, samodzielność i odpowiedzialność. Jednak w powodzeniu terapii najważniejsza jest systematyczność i długofalowa ciągłość zajęć. Umożliwia to wypracowanie zamierzonych celów oraz utrwalenie ich co jest niezwykle ważne i trudne szczególnie u osób z niepełnosprawnością.

Odpowiednio skonstruowane i przeprowadzone zajęcia z udziałem psa umożliwiają:

• doskonalenie umiejętności społecznych, wyzwolenie potrzeby spontanicznej komunikacji, rozwijanie słownika biernego i czynnego,
• zniwelowanie blokady i lęków przed psem(kynofobia)/zwierzętami a w konsekwencji - akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu oraz nawiązanie i pogłębianie kontaktu
  ze zwierzęciem, naukę relaksacji w obecności psa,
• naukę samodzielności, opiekuńczości, odpowiedzialności oraz empatii i wrażliwości poprzez stwarzanie możliwości samodzielnego zajmowania/opiekowania się psem,  np.: karmienie, prowadzenie na smyczy, zabiegi pielęgnacyjne, zabawa a także poznanie i opanowanie zasad bezpiecznego postępowania z psem,
• opanowanie prostych elementów tresury daje dziecku wzrost poczucia własnej wartości, samoakceptacji i sprawczości, zdecydowania oraz wiary w odniesienie sukcesu, ośmiela  i doskonali głośne wypowiadanie się, kształtuje umiejętności podejmowania decyzji oraz wyrażania własnego zdania,
• rozwijanie funkcji poznawczych, koncentracji uwagi oraz koordynacji wzrokow - ruchowej oraz myślenia przyczynowo-skutkowego, spostrzegawczości, doskonali pamięć
  i rozwija wyobraźnię,
• zmniejszenie nadwrażliwości na bodźce poprzez działanie na receptory (pobudzanie zmysłu wzroku, słuchu i dotyku),
• naukę panowania nad negatywnymi emocjami, wyciszenie zachowań agresywnych oraz naukę sposobu ich rozładowania, kształtowanie emocji pozytywnych,
• kształtowanie nawyków higienicznych związane z kontaktem psa np. mycie rąk po zakończeniu zajęć,
• rozpoznawanie części ciała człowieka i psa,
• podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim a poprzez to rozwijanie motoryki małej, dużej i orientacji przestrzennej,
• rozwijanie mowy, wzbogacanie słownika biernego i czynnego oraz nazywanie własnych emocji.

1. Wspomaganie rozwoju dziecka w funkcjonowaniu z dorosłym, w grupie rówieśniczej. Wspomaganie niepełnosprawnego dziecka rozumiem jako wzmacnianie tego, co uznaliśmy za korzystne w wyniku postępowania terapeutycznego, diagnostycznego. 

Przebiega ono dwutorowo: 

1. Działania wzbogacające, podtrzymujące różnicowanie się aktywności jednostki
2. Wspomaganie indywidualnych możliwości dziecka w organizowaniu doświadczenia w struktury.

Szczególnie ważna jest obserwacja, dająca możliwość oceny zachowania dziecka w różnych porach dnia i sytuacjach. Zebranie tych informacji pozwala na przygotowanie najdokładniejszego planu pracy, określenie mocnych i słabych stron, skutecznych systemów interwencji. Wiąże się to oczywiście, z wyborem odpowiednich metod. Jest to sprawa jednocześnie bardzo ważna, a zarazem niezwykle trudna, ponieważ zależy od wielu czynników m.in. rodzaju niepełnosprawności, wieku życia i rozwojowego dziecka, dotychczasowych doświadczeń. Wspólnie z terapeutami wypracowujemy najkorzystniejsze metody pracy z dzieckiem, ustalamy najlepsze sposoby uwzględniające potrzeby i możliwości dziecka.

2. Diagnoza rozwoju społecznego, emocjonalnego, psychoruchowego(wspólnie z wychowawcami, terapeutami). Informacje pochodzą z kilku źródeł: obserwacji dziecka na terenie placówki, analizy dokumentacji, informacji uzyskanych od rodziców opiekunów o dotychczasowym przebiegu rozwoju

3. Współpraca z rodzicami

Polega przede wszystkim na wspieraniu rodziców w różnych działaniach. Mogą one dotyczyć: sposobów radzenia sobie w rożnych codziennych sytuacjach, propozycji stymulacji, innych zagadnień sugerowanych przez rodziców. Występuje kilka form współpracy z rodzicami:

• spotkania indywidualne: mogą one dotyczyć ważnych z naszego i rodziców punktu widzenia spraw,
• spotkania z terapeutami pracującymi z dzieckiem,
• warsztaty dla rodziców podczas których podejmowane są zagadnienia dotyczące aspektów wychowawczych. Rodzice mogą tutaj dzielić się swoimi doświadczeniami, podejmować wspólne działania.

Dzięki współpracy z nauczycielami i rodzicami, dzieleniu się doświadczeniami i ustaleniu takich samych sposobów reagowania udaje nam się osiągnąć zamierzone cele.

Terapia logopedyczna skierowana jest na usprawnienie procesu komunikowania się, tak aby dziecko mogło w miarę sprawnie radzić sobie w życiu. Ma na celu wyrównywanie opóźnień w rozwoju mowy, wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej oraz na usuwanie zaburzeń mowy.

Terapią w szkole objęte są dzieci wymagające wsparcia w procesie rozwoju komunikacji i kształtowania mowy. Podstawą kwalifikacji dziecka na zajęcia logopedyczne stanowi zalecenie z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej zawarte w orzeczeniu dziecka. Objęcie ucznia terapią logopedyczną następuje również na wniosek zespołu psychologiczno-pedagogicznego, w skład którego wchodzą wszyscy nauczyciele i specjaliści pracujący z danym dzieckiem, a także na wniosek rodzica bądź opiekuna ucznia. Zajęcia odbywają się 1 lub 2 razy w tygodniu. Program zajęć opracowywany jest indywidualnie dla każdego z dzieci na podstawie wielospecjalistycznej diagnozy i odpowiedniego programu terapii.

Na zajęciach logopedycznych udzielone jest wsparcie:

• uczniom z oligofazją – niedokształceniem mowy, które towarzyszy niepełnosprawności intelektualnej
• uczniom z niedokształceniem mowy występującym przy uszkodzeniu centralnego układu nerwowego
• uczniom z dyzartrią – zaburzeniem mowy współwystępującym z MPD
• uczniom z zaburzeniami mowy wynikającymi z chorób uwarunkowanych genetycznie, w tym Zespołu Downa
• uczniom z zaburzeniami w komunikowaniu się wynikającymi z autyzmu

Uczniowie, którzy nie porozumiewają się werbalnie wspomagani są metodami komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC (Augmentative and Alternative Communication). Metody AAC służą rozwijaniu komunikacyjnych więzi, dają szanse na kontakt z drugim człowiekiem, na naukę i na samodzielność. Najczęściej wykorzystywane w naszej szkole metody to graficzny system symboli PCS (Picture Communication Symbols), graficzny system Piktogramy (PIC), gesty MAKATON-u oraz gesty naturalne. Komunikacja alternatywna stosowana jest podczas zajęć indywidualnych i grupowych w szkole oraz kontynuowana w domu rodzinnym.

Na zajęciach oprócz stosowania tradycyjnych metod logopedycznych stosowane są inne różnorodne metody i techniki a także ciekawe pomoce oraz programy multimedialne. Zastosowanie komputerowych progamów zwiększa motywację ucznów do pracy, podnosi koncentrację uwagi oraz aktywizuje dzieci bez kontaktu werbalnego do porozumiewania się. Wykorzystujemy multimedialne programy logopedyczne zakupione i współfinansowane ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, m.in. LOGO-gry, Multimedialny pakiet logopedyczny, Mówiące obrazki, Zabawy słowem.

Neurokinezjologiczna terapia taktylna  proponuje techniki masażu    i stymulacji skóry , które aktywizują rozwój  funkcji mózgowych i układu nerwowego. Założeniem metody jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu. Terapia taktylna składa się z dwóch aspektów:

• Pierwszy aspekt związany jest z pracą zmysłu dotyku specjalnymi technikami, dzięki którym stymulujemy receptory znajdujące się w skórze. Stymulacja receptorów odbywa się zgodnie z ich funkcjami, ze wzrostem skóry oraz strukturą mięśniową i kostną ciała.
• Drugi aspekt terapii skierowany jest na optymalizację funkcjonowania układu nerwowego, a przede wszystkim na rozwój sieci połączeń między komórkami nerwowymi jak również między nietypowymi strukturami , które umożliwiają częściową lub całkowitą odnowę utraconych funkcji układu nerwowego lub mózgu.

Systematyczne stosowanie techniki daje dobre wyniki w zakresie stymulacji i/lub normalizacji percepcji dotykowej, regulacji napięcia mięśniowego, integracji sensorycznej, aktywizacji mechanizmów integracji sensomotorycznej oraz świadomości  kinestetycznej.

„Neurokinezjologiczna Terapia Taktylna dr Swietłany Masgutowej .Metody pracy z dziećmi i dorosłymi z wyzwaniami w psychoruchowym rozwoju.” – S. Masgutowa, J. Kowal, G. Mazur, D. Masgutow – wyd. Warszawa 2005r.